ابتدا مطمئن شوید که پلی استیشن شما به اینترنت متصل است؛ شما می‌توانید از طریق کابل LAN یا وای فای دستگاهتان را به اینترنت متصل کنید. بعد از برقراری اتصال طبق آموزش زیر در ۱۲ قدم به ساخت اکانت می‌پردازیم.

قدم اول:

از قسمت یوزرها (Users) وارد منو اکانت‌ها شده و با زدن وارد گزینه New User بشوید.

قدم دوم:

با دو گزینه مواجه می‌شویم؛ گزینه اول مربوط به ساخت یک نام کاربری جدید و گزینه دوم استفاده از پلی استیشن ۴ به صورت حالت مهمان است. بدین ترتیب برروی گزینه Create a User می‌زنیم تا وارد صفحه لاگین بشویم.

قدم سوم:

از آنجا که آی‌دی قبلی نداشته و قصد ساخت اکانت جدیدی را داریم برروی آخرین گزینه یعنی New To Playstation Network? Create an Account می‌زنیم.

قدم چهارم:

در این صفحه باید موقعیت جغرافیایی و تاریخ تولد خودمان را وارد کنیم. از که ایران در لیست تحریم‌ها است، پیشنهاد می‌شود که منطقه ایالات متحده (United States) را انتخاب کرده و در ادامه تاریخ تولد خود را به قبل از سال ۲۰۰۱ تنظیم کنید چرا که سن شما باید بالای ۱۸ سال بوده تا مشمول قوانین سخت‌گیرانه زیر ۱۸ سال نشوید. در نهایت برروی گزینه Next می‌زنیم.

قدم پنجم:

در این صفحه باید کدپستی و مشخصات شهری که در آن اقامت دارید را وارد کنید؛ طبیعتا همه ما در ایران هستیم و سفری به ایالات متحده نداشتیم، پس به‌صورت نمادین در قسمت Postal Code شماره ۶۰۰۰۲ را وارد می‌کنیم تا سایر گزینه‌ها نیز به‌صورت خودکار تکمیل شوند؛ تبریک می‌گویم، هم‌اکنون شما شهروند آمریکا هستید!

قدم ششم:

در قسمت Sign In ID باید ایمیل خودتان را وارد کنید؛ یادتان باشد که ایمیل معتبری را معرفی کنید چرا که در ادامه باید لینک فعال سازی ارسال شده به ایمیلتان را تایید کنید. در کادر دوم و سوم نیز رمز عبور خودتان را انتخاب کنید. لازم به‌ذکر بوده که رمز عبور باید شامل حروف کوچک و بزرگ انگلیسی و همچنین اعداد باشد تا سیستم آن را به معتبر بشناسد. در پایان برروی گزینه Next می‌زنیم.

قدم هفتم:

نوبت به ساخت گیمر تگ رسیده است. گیمر تگ، نامی بوده که از شما به دیگر بازیکنان و مشترکین شبکه پلی استیشن نشان داده می‌شود پس در انتخاب آن کوشا باشید. در قسمت Online iD نام کاربری مورد دلخواه خودتان را وارد کنید. سپس در قسمت First Name و Last Name به ترتیب نام و نام خانوادگی خودتان را بنویسید؛ حال اگر مایل باشید می‌توانید یک آواتار نیز جهت زیباتر شدن پروفایلتان انتخاب کنید؛ پس روی مربع سمت چپ با نام Choose Avatar کلیک کرده و از لیست بلندی که نشان داده می‌شود، آواتار مورد دلخواه خودتان را برگزینید و در آخر برروی گزینه Next بزنید.

قدم هشتم:

در این صفحه می‌توانید یک سری تنظیمات جهت حفظ حریم خصوصی‌تان انجام دهید. به عنوان مثال در گزینه Trophies شما می‌توانید انتخاب کنید که چه کسانی می‌توانند تروفی‌های به‌دست آمده توسط شما را مشاهده کنند. بعد از انجام شخصی سازی‌های مورد دلخواهتان برروی Confirm بزنید.

قدم نهم:

در صفحه Connecting with Friends یک سری دیگر از شخصی سازی‌ها ذکر شده که در این بین می‌توان به Friends Requests (درخواست دوستی) و Search (جستجو) اشاره کرد. در گزینه درخواست دوستی می‌توانید تعیین کنید که چه افرادی قادر به ارسال درخواست دوستی برای شما هستند که به‌صورت پیشفرض روی Anyone به معنای همه افراد تنظیم شده است. پیشنهاد می‌شود با این قسمت کاری نداشته باشید و از کادر آخر برروی Confirm بزنید.

قدم دهم:

یک سری قوانین یک طرفه ذکر شده که چاره‌ای جز پذیرفتن آن نداریم؛ پس برروی گزینه Accept بزنید.

قدم یازدهم:

در جهت تایید هویت شما، ایمیلی از سوی پلی استیشن برای شما ارسال شده است. به قسمت Inbox یا Spam ایمیل‌هایتان رفته و برروی لینک ارسالی کلیک کنید. سپس به پلی استیشن برگردید و گزینه Already Verified را انتخاب کنید.

قدم پایانی:

اگر همه مراحل را درست انجام داده باشید به صفحه اصلی (Home) پلی استیشن هدایت می‌شوید و می‌توانید داشبورد خودتان را مشاهده کنید. تبریک می‌گویم، حال شما یک حساب کاربری جدید متعلق به خودتان دارید.

با مشکل مواجه شدید؟ از طریق بخش نظرات مشکلات خودتان را با تیم بازی رایانه در میان بگذارید. کارشناسان ما در سریع‌ترین زمان ممکن پاسخگوی شما خواهند بود.

در این مقاله با بازی رایانه همراه باشید تا بر اساس نقد وبسایت IGN به نقد و بررسی بازی Half-Life: Alyx بپردازیم

در همان نگاه اول به بازی Half-Life: Alyx، یعنی نگاه کردن به دست‌های آلیکس (Alyx) می‌توان متوجه شد که با چه دقتی روی گرافیک بازی کار کرده‌اند و فوق‌العاده هم از آب در آمده است. اگر با دقت به دست‌های آلیکس نگاه کنید حتی می‌توانید گرد و خاک بین ناخن‌های آلیس را نیز ببینید که در ویدیوی ۱۷ دقیقه‌ی ابتدایی بازی می‌توان آن را مشاهده کرد. معمولا در بازی‌های واقعیت مجازی (VR) دست‌ها خیلی بد طراحی می‌شوند و یا به وسیله‌ی دست‌کش ضعف طراحی را می‌پوشانند، به همین دلیل اولین چیزی که در بازی Half-Life: Alyx نگاه شما را به خود جلب می‌کند دست‌های آلیکس است. در این بازی شما در نقش آلیکس یک بازمانده‌ی چابک بازی می‌کنید که بزرگ شده‌ی دوران بعد از جنگ هفت ساعت (Seven-Hour War) است. جنگی که باعث کشته شدن انسان‌های زیادی و تسخیر کره‌ زمین توسط موجودات فضایی به نام کمباین (Combine) شد. او به هیچ وجه مانند شخصیت قبلی بازی‌های Half-Life یعنی دکتر گوردون فریمن (Dr. Gordon Freeman) رسمی و سنتی نیست و این ویژگی آلیکس باعث می‌شود که بازی Half-Life: Alyx تبدبل به یکی از بهترین بازی‌های شوتر شود.

گرافیک عالی بازی فقط به دست‌های آلیکس ختم نمی‌شود. همان اول بازی در صحنه‌ای که وقتی یکی از پاهای دراز موجود فضایی به نام استرایدر (Strider) که برای اولین بار در بازی Half-Life 2 با آن‌ها مبارزه کردیم و تقریبا ۱۰ متر ارتفاع دارد به پشت بام نزدیک شما برخورد می‌کند به قدری خوب کار شده است که واقعا شگفت‌زده می‌شوید. در این بازی موجودات پشه مانند و یا همان استرایدر‌ها به قدری عالی طراحی شده‌اند که اگر احتمال داشت در بازی Half-Life 2 آن‌ها را تهدید در نظر نگیرید اینبار غیر ممکن است به عنوان یک تهدید بزرگ به آن‌ها نگاه نکنید. در این بازی نیز مانند بازی‌های گذشته صدای موجودات فرازمینی در سراسر شهر به گوش می‌رسد و به واسطه‌ی صدای ۳ بعدی این بازی، صداهای استرایدرها به شدت هرچه تمام‌تر بر روی شما تاثیر خواهند گذاشت.

با توجه به اینکه بازی برای واقعیت مجازی درست شده است اما سبک بازی به مانند بازی‌های قدیمی Half-Life است یعنی از یک مسیر خطی برای مکان‌های متفاوت استفاده می‌کند. اول بازی را در یک محله از شهر City 17 شروع می‌کنید و بعد از آن به زیرزمین شهر، مکان‌های صنعتی، کارخانه‌های فوق پیشرفته کمباین و لانه‌های لجن آلود موجودات فضایی می‌روید. در این بازی ۱۵ ساعته هر مرحله تجربه‌ای کاملا متفاوت نسبت به مرحله دیگر به شما می‌دهد مانند مرحله‌ای که شما باید برای به پایان رساندن آن کاملا متوسل شوید به شخصیتی منفی که نمی‌توانید او را بکشید یا مرحله‌ای که همه‌ جا تاریک است و تنها وسیله‌ای که به کمک شما می‌آید چراغ‌ قوه است.

مبارزه و حل کردن معما بخش‌های اصلی گیم‌پلی بازی هستند. بعضی از معما‌ها زمانی ظاهر می‌شوند که شما می‌خواهید برخی از تکنولوژی‌های کمباین‌ها را بدست آورید. هیچکدام از معماها خیلی پیچیده نیستند. به عنوان مثال یکی از معماها به این صورت است که عکس‌های مشابه را روی یک کره‌ی هولوگرافیکی باید به هم وصل کنید و یا معمای خیلی جذابی که در آن مسیر الکتریسیته را از داخل دیوار باید دنبال کنید و متصل کننده‌ها را بچرخانید تا به نتیجه برسید. همه‌ی معماها برای حل کردن از توانایی‌های واقعیت مجازی استفاده می‌کند و هرچه در بازی جلوتر می‌روید معماها سخت‌تر می‌شوند. در بعضی از معماها باید یک مین را غیر فعال کنید و برای اینکار باید سیمی را از داخل حلقه‌هایی دنبال کنید در حالی که فتیله‌ی آتش گرفته دنبال شما می‌آید.

در بازی‌های Half-Life معمولا رفتن از نقطه‌ی A به نقطه‌ی B به این آسانی‌ها نیست. در این بازی نیز بعضی اوقات سرگردان در محیط می‌گردید که راهی را برای ادامه‌ی مرحله پیدا کنید اما بعد از مدتی متوجه می‌شوید که باید از چیزی که اخیرا در بازی به شما یاد داده‌اند برای گذشتن از این مرحله استفاده کنید و یا حتی کلید رد کردن این مرحله سیمی است که بر روی دیوار است پس در این بازی معماهای محیطی نیز وجود دارند که باید برای ادامه‌ دادن بازی در محیط دنبال‌ها آن‌ها بگردید.

برای انجام این بازی باید کاملا با داستان Half-Life آشنا باشید.

بازی Half-Life: Alyx می‌تواند یک پیش‌درآمد باشد؛ داستان بازی پنج سال قبل از اتفاقات Half-Life 2 رخ می‌دهد اما شما قبل از اینکه این بازی را تجربه کنید، باید حتما داستان بازی را تا آخر Half-Life 2: Episode 2 دنبال کرده باشید. داستان بازی با ماموریت نجات پدر آلیکس یعنی دکتر الی ونس (Dr. Eli Vance) شروع می‌شود و در ادامه تبدیل می‌شود به مامویتی برای یدن یک ابراسلحه که متعلق به کمباین است. این اسلحه در یک صندوق جاگذاری شده که این صندوق بر روی شهر City 17 قرار دارد. پایان بازی شگفت انگیز است و هرکس که با داستان Half-Life آشنایی دارد باید حتما این بازی را تجربه کند.

یکی از نکات عالی این بازی دستیار شما است. دستیار شما یعنی راسل (Russell) با گویندگی رایس داربی (Rhys Darby) از راه دور با شما در ارتباط است و حرف‌های خیلی خنده داری مثلا در مورد ساندویچ می‌زند که اگر با بازی‌های Valve آشنایی داشته باشید شما را یاد بازی Portal 2 می‌اندازد با این تفاوت که در این بازی راسل دشمن شما نیست و در این مسیر به شما کمک می‌کند. در بعضی از مرحله‌ها که فضا تیره می‌شود ارتباط شما با راسل قطع می‌شود که می‌توانید تنهایی را احساس کنید و این باعث ترسناک شدن بعضی از مرحله‌های بازی می‌شود.

پرداختن به جزئیات یکی از کارهایی است که Valve در آن استاد است. جزئیات این بازی خیلی عالی است. نکات ریز و جزئیات به حدی خوب کار شده که حتی موی روی پای موجودات خرچنگ مانندی که می‌خواهند مغز شما را بخورند دیده می‌شود که البته در آن موقعیت تمرکز کردن بر روی موی پای آن موجودات آخرین نکته‌ای است که به آن توجه می‌کنید زیرا در این شرایط غریزه به شما دستور می‌دهد که باید وحشت کنید. در ایستگاه‌های خون برای کامل کردن سلامتی باید نوزاد ات (Antlion grub) را له کنید و مایع به دست آمده را به انگشتان خود تزریق کنید. در این بازی تمامی نوشته‌های روی دیوار یا رومه‌ها و حتی کاغذهایی که روی زمین افتاده‌اند خوانا هستند.

دست‌های شما در این بازی واقعی هستند و می‌توانند به همه چی برخورد کنند.

برخورد دست‌های شما با محیط بازی فوق‌العاده است. اگر استخوان‌بندی را مد نظر قرار ندهیم یکی از فیزیکی‌ترین بازی‌های واقعیت مجازی ساخته شده تا حالا است. فیزیک یکی از المان‌های خیلی مهم بازی است زیرا تقریبا همه‌ی اجسام بازی قابل برداشتن و پرت کردن هستند. دست‌های شما هم جزئی از اجسام بازی است یعنی اگر دست‌هایتان را بر روی میزی پر از وسیله حرکت دهید همه‌ی وسایل روی میز می‌افتند. مثلا برای باز کردن بعضی در‌ها لازم نیست اصلا دستگیره را بگیرید فقط کافی است در را هل دهید تا باز شود. دست رد کردن از بین دو تا میله برای اینکه چیزی را تکان دهید یا بردارید واقعا جالب است یعنی دیگر این حس روح مانند را در این بازی ندارید.

دستکش‌های جاذبه (Gravity Gloves) یک نقطه ضعف را به یک نقطه قوت‌ تبدیل می‌کند.

در ابتدای بازی Half-Life 2 آلیکس اسلحه‌ای به نام تفنگ جاذبه (Gravity Gun) را به گوردون فریمن می‌دهد ولی چون داستان این بازی پنج سال قبل از آن ماجرا است پس دستکش‌های آلیکس به اندازه‌ی اسلحه‌ی گوردون قوی نیست ولی به اندازه‌ی کافی پیچیده، به شدت کارآمد و همیشه در دسترس است. دست‌هایتان را روبروی هر جسمی که می‌خواهید قرار دهید تا هایلایت شوند، بعد دست‌هایتان را مشت کنید تا آن جسم به سمت شما پرت شود و آن را در هوا بگیرید. گرفتن اجسام به این شیوه نزدیک‌ترین حس به جدای (Jedi) بودن را به شما می‌دهد البته باید از ابتدا تمرین کنید تا کامل قلقش دستتان بیاید. Valve با این کار ضعف نشستن در واقعیت مجازی را از بین برده است چون در بازی‌های واقعیت مجازی نشستن کمی عجیب و غریب است اما آن‌ها با دستکش‌های جاذبه این نقطه ضعف را تبدیل به یک نقطه قوت کرده‌اند که در بازی خیلی به کمک شما می‌آید و استفاده از آن با حال است.

این دستکش‌ها به اندازه‌ی تفنگ گوردون توانایی‌های فیزیکی ندارند. مثلا با این دستکش‌ها نمی‌توانید چیز‌هایی که در دست دارید را شلیک کنید همانند تیغ‌های که در Half-Life 2 گوردون به سمت دشمنان شلیک می‌کرد بلکه فقط می‌توانید اجسام را پرت کنید یا هل دهید. برای پرت کردن نارنجک باید مانند واقعیت از دست‌های خودتان استفاده کنید.  احتمال دارد اگر دنباله‌ای برای این بازی بسازند توانایی‌های تفنگ گوردون را به این دستکش‌ها اضافه کنند.

خالی کردن یک خشاب در دشمن واقعا حال می‌دهد.

با وجود اینکه این دستکش‌ها خیلی باحال هستند اما وسیله‌ی اصلی برای دفاع کردن از خود در برابر زامبی‌ها، موجودات خرچنگ مانند، موجودات تله‌ای که آویزان شدند و نیروهای کمباین،‌ تفنگ‌ها هستند. در این بازی تنها ۳ اسلحه (با نارنجک‌ها ۵ اسلحه) وجود دارد البته اولین تفنگی که در بازی بدست می‌آورید نیز خیلی قدرتمند است. ۳ اسلحه شامل اسلحه کمری، شات‌گان و SMG می‌شوند.

وقتی خشاب تمام می‌شود ابتدا باید یک دکمه بزنید که خشاب بیرون بیاید، سپس باید دست دیگرتان را به بالای شانه‌تان ببرید و خشاب جدید را داخل تفنگ بگذارید و در آخر قبل از شلیک کردن باید دکمه‌ی خشاب را بزنید پس اگر مقداری گلوله در خشاب مانده باشد دیگر قابل استفاده نیستند پس باید در خشاب عوض کردن خیلی ماهر شوید.

اسلحه‌ها در بازی قابل ارتقا هستند و بعضی از آن‌ها واقعا مبارزه کردن را ساده می‌کنند. مثلا اولین بار که با شات‌گان بازی می‌کنید برای خشاب عوض کردن کلی باید وقت صرف کنید تا بتوانید دوباره با شات‌گان شلیک کنید. در آن زمان خودتان باید گلوله‌ها را یکی یکی داخل تفنگ قرار دهید ولی بعد از ارتقا دادن فقط کافی است که گلوله‌ها را روی تفنگ قرار دهید تا گلوله‌ها به صورت خودکار وارد اسلحه شوند. یکی از ارتقاهای اسلحه کمری هم افزایش ظرفیت خشاب است که بسیار برای زمانی که با دشمنان زیادی مواجه شده‌اید و فرصت خشاب عوض کردن ندارید مناسب است. اما مهمترین ارتقا همان لیزر نشانه است که واقعا تیراندازی را راحت‌تر می‌کند.

سازندگان بازی واقعا در قرار دادن آیتم‌ها در بازی هوشمندانه عمل کرده‌اند.

گوی‌های رزین درخشنده (پولی که برای ارتقای اسلحه استفاده می‌شود)، مهمات،‌ نارنجک‌ها و آمپول‌های نوار سلامتی در تمام مراحل به صورت خیلی عالی پخش شده‌اند یعنی آیتم‌ها را به گونه‌ای در محیط بازی قرار داده‌اند که به راحتی می‌توان آن‌ها را پیدا کرد اما برای پیدا کردن بعضی از آیتم‌ها باید در جاهایی دنبال آن‌ها گشت که اصلا سنخیتی با همدیگر ندارند مثلا می‌توانید خشاب تفنگ را در یک کمد اداره پیدا کنید. به همین دلیل با گشتن در محیط بازی همیشه می‌توانید آیتم‌های بیشتری پیدا کنید.

یکی از مشکلات بازی مبارزه با نیروهای کمباین با زره قوی است. معمولا آن‌ها آخرین دشمن‌هایی هستند که در مبارزه باقی می‌مانند چون در ابتدا به دشمن‌هایی حمله می‌کنید که باهوش‌تر هستند مانند آن‌هایی که با پرتاب کردن نارنجک سعی دارند شما را از سنگرتان بیرون بیاورند. سپس برای مبارزه با آن‌ها بدون نشانه‌گیری به آن‌ها شلیک می‌کنید تا آن‌ها اسلحه‌ی سبک‌تر را بیرون بیاورند. بعد از آن باید منتظر بمانید تا آن‌ها خشاب عوض کنند و سپس به آن‌ها شلیک کنید. برای شکست دادن آن‌ها باید مدام این روش را تکرار کنید.

در بازی Half-Life: Alyx مانند بازی‌های قبلی Half-Life، باید خیلی در محیط بازی بگردید و برای گشتن در محیط چندین انتخاب دارید. مثلا می‌توانید بنشینید یا بایستید و یا حتی می‌توانید فقط با یک دست بازی را انجام دهید. اگر بخواهید ایستاده بازی کنید مانند تمام بازی‌های شوتر، با شوک چپ حرکت می‌کنید و با شوک راست می‌توانید سریع ۴۵ درجه جهت تصویر را تغییر دهید تا به سیم‌های هدست گیر نکنید. برای رد کردن بعضی از گودال‌ها باید واقعا بپرید ولی همچنین می‌توان به وسیله‌ی کنترلر هم از گودال‌ها پرید. استفاده از کنترلرها برای زمان‌هایی که حوصله ندارید نشسته حرکت کنید نیز مناسب است.

از زمانی که سیستم واقعیت مجازی ظهور کرده، بازی‌های متفاوتی برای آن درست شده است اما بازی Half-Life: Alyx قطعا یکی از بهترین بازی‌ها است. Valve با این بازی سطح انتظارات را از بازی‌های واقعیت مجازی بالا برده است. گرافیک، گیم‌پلی و داستان این بازی به شدت عالی هستند و این بازی به همه‌ی طرفداران Half-Life پیشنهاد می‌شود.

منبع: سایت بازی رایانه

در این مقاله، به نقد و بررسی فیلم The Platform محصول کشور اسپانیا و سال ۲۰۱۹ میلادی پرداخته‌ایم. با بازی رایانه همراه باشید.

بسیاری چگونگی رفتار انسان را زاییده شرایط مختلف محیطی دانسته‌اند و بر این باورند که انسان کوچک‌تر و ناتوان‌تر از آن است که بتواند یا حتی بخواهد بر شرایط پیروز شود. گروهی دیگر اما نظری متفاوت با محیطی‌ها» دارند. آن‌ها می‌گویند درست است که محیط در شکل‌گیری و جهت‌دهی رفتار انسان نقش به سزایی دارد؛ اما در نهایت انسان با آزادی و قدرت اختیار خود می‌تواند بر محیط چیره گشته، آن را تغییر دهد و سامان بخشد. در واقع گروه اول، اساسا هر عمل انسان را توجیه شدنی و قابل بخشش می‌دانند و گروه دوم با تایید آزادی انسان، او را مسئول بی‌چند و چون اعمالش می‌خوانند؛ با این استدلال که اگر محیط به قهقرا کشیده شده، انسان آن را به قهقرا کشانده و اگر محیط به زیر سلطه انسان در آمده، انسان آن را دچار خود کرده است.

The Platform فیلم اسپانیایی محصول سال ۲۰۱۹ میلادی، با جسارتی مثال زدنی و با ایده‌های ناب و فوق‌العاده جذاب خود، در صدد آن است ‌که جدال همیشگی محیط و انسان را به تصویر بکشد و نظریات دو گروه بالا را مورد بررسی قرار دهد.

نقد و بررسی فیلم The Platform | شرایط به نفع تفاسیر

توجه: در ادامه‌ متن، داستان فیلم The Platform اسپویل می‌شود.

پلتفرم یک فیلم علمی تخیلی است‌. داستان آن به یک ساختمان خیالی با طبقات متعدد می‌پردازد که ساکنین آن هر ماه یک بار، دو به دو به طبقه جدیدی برده می‌شوند و در انتظار غذا می‌مانند. یک پلتفرم با انبوهی از غذا از طبقه صفر به پایین می‌آید و ساکنین هر طبقه چند دقیقه فرصت دارند تا از میان آن غذاها چیزی بخورند. طبیعی است که به طبقات بالاتر، غذای بیشتری می‌رسد و به طبقات پایین‌تر، غذای کمتر و حتی گاهی هیچ. در واقع پلتفرم در ابتدا به این موضوع حیاتی می‌پردازد که انسان‌ها در این شرایط به خصوص چه خواهند کرد. آیا آن‌ها قادر خواهند بود طوری غذا را مدیریت کنند که غذا به همه‌ی طبقات برسد یا اینکه در نهایت طبقات پایین‌تر مجبورند برای زنده ماندن از خون یکدیگر بنوشند و گوشت خود را بخورند؟

در تمام طول فیلم، چیزی از مسئولین این شرایط نمی‌بینیم – مگر چند تصویر مخدوش از طبقه‌ی صفر که مشخص هم نیست از دید چه کسی روایت می‌شوند – بلکه فیلم داستانش را همراه با مردی میانسال روایت می‌کند که در نظر فرهیخته می‌نماید و از میان تمام آن چیزهایی که هر فرد می‌تواند یکی از آن‌ها را همراه با خود به داخل آن ساختمان بیاورد، کتاب دون کیشوت اثر سروانتس را آورده است. در طبقه‌ی چهل و هشتم از خواب بیدار می‌شود، خود را هم طبقه با پیرمردی شصت ساله می‌بیند و اطلاعاتی را که بالاتر عرض کردم از او می‌ستاند. روند دادن این اطلاعات داستانی و شیوه‌ی عرضه این ایده‌ی ناب در داستان بسیار جذاب و قابل توجه انجام می‌شود؛ مثلا هنگامی که پیرمرد می‌خواهد راجع به اینکه همراه با خود چه چیزی به آن ساختمان آورده است، توضیحی ارائه دهد، داستان جالبی در مورد یک چاقوی بسیار تیز می‌دهد و اینکه آن را از کجا دیده و چه کارهایی می‌تواند با آن انجام دهد. نقطه‌ی عطف داستان درست در آنجایی رقم می‌خورد که یک ماه سپری می‌شود و ناگهان آن‌ها در طبقه‌ی صد و هفت و دو، از خواب برمی‌خیزند.

شخصیت اصلی داستان خود را بسته به تخت می‌بیند و پیرمرد با لحنی شاید بشود گفت دوستانه و محترم به او توضیح می‌دهد که مجبور است برای ادامه‌ی زندگی، پس از سپری شدن ده روز از آن چاقوی تیز خود استفاده کرده و گوشت او را بخورد. فیلم با مهارتی مثال زدنی، تعلیق ناشی از این ماجرا را برایمان تصویر می‌کند؛ روزها را نشانمان می‌دهد و ما را در انتظار وقوع این ماجرای انسانی و خشونت‌بار نگه می‌دارد. تا این جای داستان همه چیز خوب پیش می‌رود. پرسش اساسی شخصیت اول که در جست و جوی راهی است که این شرایط هولناک را سامان بخشد، در این قسمت از داستان، به سیاهی می‌گراید. هیچ کاری نمی‌شود کرد. یکی از این دو شخصیت باید بمیرد تا دیگری زنده بماند. این بخش از فیلم یکی از بهترین قسمت‌های فیلم است. جایی که جنون می‌تازد! فیلم همانند رمان کوری – که البته اینجا کاری به کیفیت این رمان ندارم – ابایی از نشان دادن کثیف‌ترین و وحشیانه‌ترین رویدادها ندارد البته در این امر نیز بسیار موفق است و به راحتی قادر می‌شود حال همه‌مان را بد کند؛ به حدی که برای چند لحظه به طور کامل چشمان خود را از صفحه‌ی نمایشگر برگیریم. با این حال، همه خوب می‌دانیم که این ماجرا حتی یک دهم آن چیزی که در واقعیت ممکن است رخ دهد، نیست و فیلمساز پلتفرم، در نمایش آن بسیار رحم و شفقت به خرج داده است! به هر حال در ادامه فیلم می‌بینیم که شخصیت اصلی، همانطور که انتظارش را داشتیم، از دام مرگ می‌گریزد. زن جوان آسیایی که در پرده‌ی اول داستان او را دیده‌ بودیم که برای یافتن دختر کوچک خود، با پلتفرم به پایین می‌آمد تا شاید او را بیابد و شخصیت اصلی نیز با خوبی و فروتنی با او برخورد کرده بود و حالا در این پرده می‌بینیم که او پس از ده روز به طبقه‌ی ۱۷۲ می‌رسد و درست در بزنگاه، جان گورنگ را نجات می‌دهد.

البته ممکن است این پرسش پیش آید که چرا او ده روز صبر کرده و بعد به پایین آمده که پرسش درستی هم هست و حفره‌ی فیلمنامه‌ای فیلم را عیان می‌کند‌ اما اشکالی ندارد. به هر حال ایرادی است که می‌شود با بهانه‌تراشی‌های مختلف، آن را توجیه کرد. گورنگ از مرگ نجات می‌یابد و پیرمرد داستان را به شکلی وحشیانه می‌کشد. همینجا بگویم که فیلم به خوبی می‌تواند در داستان سرایی و شیوه‌ی چینش اتفاقات داستان خود، توقعات ما را برآورده کند و برای همین هم ما را تا انتها همراه خود نگه می‌دارد؛ مگر پایان بدش که بسیار ناامید کننده و ادایی به نظر می‌رسد اما برگردیم به جایی که بودیم. این کشتن پیرمرد، همان اتفاقی است که داستان باید بدان می‌رسید؛ و این جا به نظر می‌آید فیلمساز با تلخی اعلام می‌کند که شرایط بر انسان چیره خواهند شد. اما مشکل فیلم درست در همین قسمت شروع می‌شود و متاسفانه تا به آخر فیلم همراه آن می‌ماند. فیلمساز برای آنکه عذاب وجدان گورنگ را نشان دهد، به تصویری بیرونی و شاید بشود گفت بسیار فانتزی و پیش پا افتاده از پیرمرد اکتفا می‌کند که با گورنگ مدام در حال گفت و گو و وسوسه کردن اوست. به نظرم این تصویر خیالی و تا حدودی فانتزی به فیلم مشکلی جبران ناپذیر وارد می‌کند. جالب است که از همین جا، نمادپردازی و ارجاعات به واقعیت و حتی تاریخ، مذهب و… شروع می‌شوند. اینجا فیلم چند پاره می‌شود و به جای آنکه عیار واقع نمایی خود را بالا ببرد، رو به فانتزی می‌آورد. در حقیقت نمی‌توان با یک شرایط علمی و تخیلی که زاده‌ی ذهن فیلمساز است، به تحلیلی از واقعیت دست یافت. نهایت کاری که می‌توان کرد این است که چگونگی رفتار انسان را در این شرایط خیالی، سنجید و نشان داد. اما فیلمساز گویی این را بدیهی به شمار آورده، و به همان تصویر حداقلی از صحنه‌ی کشتار – که خوب است – اکتفا و شروع به حرافی‌های فلسفی و ی – اجتماعی می‌کند و این غلط است؛ هر محیط و هر شرایطی را باید با ویژگی‌های خاص خود آن سنجید نه آنکه نتایجی که از یک محیط بدست آمده را به محیط دیگر نیز نسبت داد. در واقع شیوه برخورد فیلمساز با این ماجرا بسیار تقلیل‌گرایانه و سطحی است. نمونه‌ی بارز آن نیز عذاب وجدان گورنگ بوده که بسیار سطحی نشان داده می‌شود.

فیلمساز اگر به واقع می‌خواست به تحلیلی درست از حالات روحی و روانی آدم‌ها در این شرایط بپردازد و هجومی که گذشته‌ آن‌ها در این لحظات سخت می‌آورد، عیان سازد، باید تصویری درونی‌تر و البته جزئی‌تر از شیوه‌ی زندگی آن‌ها را نشان می‌داد؛ مثلا فیلمساز می‌توانست وقت بیشتری را به تنهایی گورنگ در طبقه‌ی ۱۷۲ اختصاص دهد و در آن محیط بسته و شرایط بسیار دشواری که او در آن مجبور است زندگی کند، واکنش‌ها و رفتارهای او را بررسی می‌‌کرد و نشان می‌داد. به این صورت، به درون گورنگ نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد و به تصویری ناب از یک انسان در شرایط محیطی دشوار دست می‌یافت و در همانجا بود که فیلم می‌توانست برای حر‌ف‌هایی که در ابتدای متن آورده شد، تحلیلی جذاب و نمایشی واقع‌گرا از آن باشد. در عوض فیلمساز تمام ایده‌ها و موقعیت جذابی که از طریق این ایده‌ خوب خلق کرده، به نفع نمادبازی و میل به تفسیر شدن به باد داده است. بله، در مورد پایان فیلم خیلی چیزها می‌توان گفت؛ مثلا می‌توان گفت که این دختر را که به بالا می‌فرستند، پیامی است از نسل اکنون با پشتی از گذشته که وداع گفته و حال نیز رفتنی است و دختر نماد نسل آینده است و پیام راستین این نسل که جهت تغییر سیستم بی‌عدالت کاپیتالیزم، به بالا فرستاده می‌شود اما سوال اصلی اینجاست که چرا گورنگ همراه با این دختر به بالا نمی‌رود؟ پیرمرد ناگهان جلوی چشمش ظاهر می‌شود و می‌گوید که دختر پیام است و تنها او باید به بالا فرستاده شود. شوخی کافی نیست؟ این تمهید بسیار پیش پا افتاده است و پایان فیلم بسیار بسیار احمقانه و بد!

تازه می‌توان خیلی تفاسیر و تعابیر دیگری نیز به فیلم نسبت داد؛ مثلا می‌توان به کل این فیلم را خیالی خواند یا پایانش را در ذهن شخصیت اصلی تصور کرد و با بیان اینکه آن کلوز آپی که فیلمساز از چهره‌ی گورنگ می‌دهد و سپس کاتی که می‌زند به دختر در حال بالا رفتن، به نوعی موقعیتی است که در ذهن گورنگ رقم می‌خورد. بله از این  دست حرف‌ها زیاد می‌شود راجع به فیلم زد اما واقعا جالب نیستند! چرا که یک جور نقض غرضند. باید تنها به واقعیت فیلم و آنچه که هست توجه داشته باشیم. هر آنچه که هست، همانی است که می‌گوید. نه آنچه که شاید می‌خواسته بگوید اما با ترس و لرز و با لکنت نمی‌تواند بگوید. یکی از مهم‌ترین چیزهایی که در فیلم از دست می‌رود، آن جنونی است که در ابتدای فیلم وجود دارد و در چند قسمت از فیلم به چشم می‌خورد حتی تلاش گورنگ به همراه یار سیاه پوستی که بعدا او را در طبقه شش پیدا می‌کند، تماشایی و جالب توجه است اما چه حیف که فیلمساز چندان رابطه‌ی این دو شخصیت را پرداخت نمی‌کند و گذرا از آن‌ها عبور می‌کند؛ مانند تمام ایده‌های خام فیلم که همگی در سطح مانده‌اند و عمقی ندارند.

منبع: سایت بازی رایانه

می‌توان گفت اصلی ترین لطف بازی‌کردن روی PC بهره‌مندی از موس‌ و کیبورد است، اما برخی از بازی‌ها را بهتر است با بهترین کنترلر (Controller) یا دسته‌ها‌ تجربه کنیم. گاهی‌ اوقات هم بازی کردن با موس و کیبورد به راحتی بازی کردن با کنترلر نیست، مانند زمان‌هایی که سیستم گیمینگ عزیزدلتان را به تلوزیون بزرگ منزلتان وصل می‌کنید.

علی‌رغم کنسول‌ها، شما مجبور نیستید تنها از یک کنترلر (Controller) یا دسته به خصوصی برای بازی کردن روی PC استفاده کنید، پس می‌توانید کنترلر مناسب خودتان را با توجه به استفاده‌ای که قرار است از ‌‌آن کنید برگزینید. برخی را ‌می‌توان شخصی سازی کرد و برخی دیگر از مدل‌های ساده‌تری پیروی می‌کنند. مانند تمام لوازم جانبی‌های موجود برای کامپیوتر‌های شخصی‌‌، در این زمینه هم دست شما برای انتخاب بسیار باز است. بنابر گزارش بازی رایانه، لیست زیر شامل بهترین کنترلر‌های موجود برای PC در سال ۲۰۲۰ می‌شود که اگر دنبال خرید یک کنترلر جدید هستید، این لیست به شما کمک خواهد کرد.

۱. کنترلر Xbox One 

بهینه‌ترین کنترلر برای PC

این کنترلر را الحق می‌توان یک کنترلر دل‌فریب برای PC دانست. تنها کافیست آن را با یک کابل USB یا از طریق بلوتوث یا در مدل‌های قدیمی‌تر با یک دانگل مخصوص به PC وصل کنید. هیچ کنترلری به اندازه‌ی این کنترلر با ویندوز و کامپیوتر‌های شخصی سازگار نیست و از آنجایی که بازی‌ها در پلتفرم PC با کنترلر Xbox One بهینه هستند، در ۹۹ درصد موارد هیچ نیازی به نصب برنامه‌‌ای خاص یا شناساندن دکمه‌های آن به ویندوز نیست.

۲. کنترلر Logitech F310

مقرون به صرفه‌ترین انتخاب

اگر خود را طرفدار سرسخت موس و کیبورد می‌دانید و به ندرت فکر می‌کنید که از کنترلر استفاده کنید، این کنترلر از لاجیتک بهترین گزینه‌ی شما خواهد بود. تنها با قیمت ۱۵ دلار، این کنترلر تمام دکمه‌های موجود در کنترلر‌های استاندارد را با کیفیتی مناسب به شما ارائه می‌دهد.

۳. کنترلر ASTRO C40 TR 

دارای بیشترین قابلیت شخصی‌سازی

این کنترلربیشترین قابلیت شخصی سازی را در میان کنترلر‌ها داراست؛ از جمله تنظیم ارتفاع Joy Stick، انواع D Pad، دکمه‌های زیرین اضافی و جدا شونده، تنظیم حساسیت دکمه‌ها و قابلیت‌های بسیار دیگر. این کنترلر اجازه کارهای فراوانی را به شما خواهد داد؛ حتی می‌توانید با توجه به اینکه سلیقه‌تان کنترلر پلی‌استیشن است یا ایکس باکس، جای D Pad را با Joy Stick بالایی عوض کنید! از آنجایی که دکمه‌های این کنترلر به راحتی جدا می‌شوند، در صورت سایش دکمه‌ها می‌توانید آن‌ها را به‌سادگی تعویض کنید.

۴. کنترلر سونی Dual Shock 4

کنترلری مناسب دارای Bluetooth داخلی

کنترلر(Controller) سونی به راحتی توسط بلوتوث به کامپیوتر‌های شخصی متصل می‌شود. برای وصل کردن آن به هیچگونه دانگل جداگانه نیاز نخواهید داشت اما اگر کامپیوتر شما مجهز به دریافت‌کننده بلوتوث نیست، جای نگرانی نیست؛‌ زیرا هم می‌توانید از دانگل مخصوص سونی استفاده کنید و هم از هر دانگل بلوتوث دیگری.‌ این کنترلر با تمام دانگل‌ها سازگار است. البته برای استفاده از این کنترلر بر روی کامپیوتر به یک نرم‌افزار به نام DS4Windows نیاز خواهید داشت که پس از انجام دادن چند مرحله در آن کنترلر شما آ‌ماده‌ی استفاده خواهد بود. زیباترین و جالب‌ترین نکته‌ی استفاده از این کنترلر در PC این است که نه تنها می‌توانید از تمام دکمه‌های آن استفاده کنید،‌ بلکه می‌توانید از قابلیت تاچ‌پد و ژیروسکوپ یا شتاب‌سنج آن برا دستورات حرکتی نیز در کامپیوترتان بهره‌مند باشید.

۵. کنترلر Xbox Elite Series 2

حرفه‌ای ترین و پیشرفته‌ترین کنترلر برای PC

اگر کنترلر معمولی Xbox One برای شما کافی نیست، می‌توانید به سراغ این کنترلر بروید. این کنترلر نسخه‌ی به روز شده مدل قبل – یعنی کنترلر Xbox Elite – است که همراه شارژر بی‌سیم و چند ویژگی بیشتر عرضه شده است. شارژر آن به گونه‌ای تعبیه شده  که در  کیف مخصوص آن نیز قرار بگیرد و کنترلر شما را در کیف نیز شارژ کند. بنابراین این کنترلر همیشه شارژ خواهد بود. این کنترلر دارای قابلیت بلوتوث داخلی نیز است که اتصال آن را به گوشی‌های هوشمند یا کامپیوتر آسان‌تر می‌کند. برای درگاه خروجی ‌و ورودی آن نیز از پورت USB type C به جای Micro USB استفاده شده است. همچنین مانند نسخه قبلی در این کنترلر هم می‌توانید ارتفاع آنالوگ ها را تنظیم کنید، D Pad را عوض کنید و حساسیت دکمه‌های جلویی را با توجه نوع بازی تغییر دهید.

۶. کنترلر Steam

ورود تاچ‌پد به کنترلر‌ها

کنسول استیم لینک از شکست‌های بزرگ استیم محسوب می‌شود اما Controller آن را می‌توان از گزینه‌های عالی برشمرد. استفاده از دو تاچ‌پد به جای آنالوگ، این کنترلر را میان دیگر کنترلرها منحصر به فرد کرده است. این تاچ پدها می‌توانند همزمان عملکردی مشابه موس و آنالوگ داشته باشند. با کلیک روی آن‌ها به راحتی می‌توانید کار کشیدن (Drag) آیتم‌ها را در ویندوز یا بازی های مانند Sims انجام دهید. ورودی منحصر به فرد کنترلر به شما اجازه می‌دهد تا کارکرد آن را هر طور که بخواهید شخصی‌سازی کنید. حتی می‌توانید برنامه‌‌ی شخصی شده خودتان را در استیم به اشتراک بگذارید.

۷. کنترلر Razer Wolverine Ultimate

بهترین کنترلر برای بازی‌های اکشن اول شخص

در حالی که دیگر کنترلرها سعی می‌کنند تجربه بازی کردن بر رو کنسول را به PC بیاورند، هدف این کنترلر این است که تجربه‌ی بازی با PC را به کنترلرها بیاورد! این کنترلر دارای چهار دکمه‌ی جانبی در قسمت زیرین خود می‌شود که عملکردی مشابه با تنظیم DPI موس را دارا هستند. با توجه به اینکه کدام را فعال می‌کنید، سرعت حرکت و چرخش دوربین بازی کم یا زیاد می‌شود. این کنترلر همراه با چند دکمه زاپاس به فروش می‌رسد که می‌توان آن‌ها را به راحتی با دکمه‌های قبلی جایگزین کرد. شاید چیزی که بیشتر از همه توجه شما را در این کنترلر جلب کند، حس فشار دادن دکمه‌ها باشد که مانند دکمه‌های موس کلیک می‌شوند.

۸. کنترلر SteelSeries Stratus Duo

کاملا آماده برای بازی

در نگاه اول به نظر می‌رسد که این کنترلر برای بازی با موبایل یا هدست‌های واقعیت‌ مجازی ساخته شده است، اما همچنان گزینه‌ای خوب برای بازی کردن با کامپیوتر محسوب می‌گردد. این کنترلر قیمتی معادل ۶۰ دلار دارد که با یک دانگل ۲.۴ گیگاهرتزی و باتری داخلی با طول عمری ۲۰ ساعته عرضه می‌شود. ویندوز ۱۰ این کنترلر را به عنوان کنترلر ایکس باکس شناسایی می‌کند و برای استفاده از آن نیازی به برنامه‌ریزی دکمه‌ها نیست.

۹. کنترلر ۸Bitdo Sn30 Pro

گزینه‌ای برای بازی‌های قدیمی و خاطره‌انگیز

برای بازی کردن بازی‌های قدیمی و کلاسیک، نیاز به یک کنترلر با شمایل قدیمی و کلاسیک دارید. این کنترلر باکیفیت‌ترین و بهترین گزینه برای این کار به شمار می‌رود. طراحی این کنترلر بر‌گرفته شده از کنترلر کنسول‌ کلاسیک SNES و دسته کلاسیک کنسول Wii است. با دارا بودن تمام دکمه‌های اصلی، این کنترلر برای بازی کردن تمام بازی‌های قدیمی‌ای که به صورت قانونی برای PC در دسترس هستند مناسب به نظر می‌رسد. آنالوگ‌های این کنترلر نیز به شما این امکان را می‌دهد که حتی بازی‌های مدرن‌تر را با آن بازی کنید.

۱۰. کنترلر Switch Pro

به این خاطر که برخی‌ها دوستش دارند!

این کنترلر از بهترین کنترلر ساخته شده در طول تاریخ بازی است و اکنون شما می‌توانید از آن روی کامپیوترهای شخصی نیز بهره ببرید. همانند Dualshock 4 وصل کردن آن با سیم به PC کار ساده‌ای است اما وصل کردن آ‌ن به صورت بی‌سیم کمی مشکل است. خبر خوب این است که اگر آ‌ن را درست از طریق بلوتوث متصل کنید،‌ استیم این کنترلر را به عنوان کنترلر ایکس‌ باکس شناسایی می‌کند و تمام دکمه‌ها را مثل دکمه‌های ایکس باکس نشان می‌دهد. اما اگر بخواهید خارج از استیم از آن استفاده کنید، نیاز به دانلود درایور به خصوصی دارید که کنترلر را به عنوان دسته‌ی ایکس باکس شناسایی شود.

۱۱. کنترلر Hori Real Arcade Pro V Kai

بهترین گزینه‌ای برای بازی‌های رزمی و مبارزه‌ای

اگر علاقه‌ مفرط به بازی کردن بازی‌های رزمی روی کامپیوتر شخصی خود دارید، یک کنترلر معمولی جوابگوی نیاز‌های شما نخواهد بود. برای اجرا کردن هرچه بهتر کمبو (combo)ها و گارد گرفتن سریع،‌ شما نیاز به ابزار مناسب‌تری خواهید داشت و چه ابزاری مناسب تر از Hori Real Arcade Pro V Kai؟ این کنترلر که با همکاری با شرکت Capcom ساخته شده، از طراحی شیک و کیفیت ساخت بالایی برخوردار است. دکمه‌های این کنترلر کاملا تداعی کننده دستگاه‌های Arcade خواهند بود. همچنین یک سوییچ در بالای این کنترلر تعیبه شده که با تغییر دادن آن، آنالوگ دسته مانند یک D Pad عمل خواهد کرد.

۱۲. کنترلر Thrustmaster TS-PC Racer

بهترین فرمان بازی برای PC

پلتفرم PC بدون شک بهترین جا برای تجربه بازی‌های شبیه سازیست. نه تنها در PC می‌توانید همزمان از چندین صفحه نمایش با سایزهای مختلف بهره ببرید، بلکه شبیه‌سازها و بازی‌های مسابقه‌ای بسیار خوبی (که بسیاری گمنام هستند) برای این پلتفرم منتشر می‌شود. اگر به دنبال فرمانی مناسب برای تجربه‌ی بازی‌های مسابقه‌ای بر روی کامپیوتر خود هستید، این کنترلر بهترین گزینه‌ برای شما خواهد بود. این کنترلر کاملا به شما حس یک فرمان واقعی را خواهد داد، مخصوصا زمانی که رش موتور ۴۰ وات آن را زمانی که روشن می‌شود حس کنید. این کنترلر حس نیروی گریز از مرکز را سرپیچ‌ها به شما انتقال می‌دهد و پرش خودرو از روی دست‌انداز‌ها را تا حداکثر نیروی ۶ نیوتن شبیه‌سازی می‌کند.

در آخر لازم است اشاره شود که PC می‌تواند بهترین جا برای تجربه بازی‌ها باشد و برای تجربه هر چه بهتر بازی‌ها، شما نیاز به یک کنترلر خوب خواهید داشت. شما به کدام یک از این کنترلر‌ها علاقه‌ بیشتری دارید و به نظرتان کدام کنترلر عملکرد بهتری را ارائه می‌دهد؟‌ آیا کنترلر دیگری را می‌شناسید که عملکردی خوبی داشته باشد اما در این لیست نباشد؟‌

منبع: سایت بازی رایانه

بخش بتل رویال Call Of Duty: Modern Warfare با نام Warzone که چند روزی است منتشر شده، محبوبیت بسیاری در سراسر جهان بدست آورده است. اگر شما قصد دارید تا در بازی Call of Duty: Warzone به یک بازیکن حرفه‌ای تبدیل شوید و سرورها را به راحتی تصرف کنید، با بازی رایانه همراه باشید.

۸ نکته مهم که برای پیروزی در Call Of Duty: Warzone باید بدانید

دانلود با کیفیت ۷۲۰p – دانلود با کیفیت ۴۸۰p

در این مقاله آموزشی ۸ نکته بسیار ضروری و کاربردی برای رسیدن به پیروزی را به شما آموزش می‌دهیم. مسلما به مانند هر بتل رویال دیگری در طول بازی شما با چالش‌ها و موقعیت‌های مختلف مواجه می‌شوید، مثلا در یک بازی ممکن است در ابتدای کار به بهترین لوت دست پیدا کنید و دشمنان را به راحتی حذف کنید اما در بازی دیگر در ابتدای کار تنها یک تفنگ پیدا کنید و به سادگی کشته شوید؛ بدین ترتیب ما سعی داریم تا کاربردی‌ترین و جامع‌ترین نکات را برای برنده شدن، آموزش دهیم.

حتی پس از مرگ هم شانس برای بازگشت به مبارزه دارید، به سرعت نا امید نشوید!

Warzone بر خلاف دیگر بازی‌های بتل رویال، از سیستمی به نام Gulag استفاده می‌کند. مطابق با این سیستم شما بعد از مرگ به یک زندان برده می‌شوید و برای فرار از زندان باید یک مبارزه یک به یک را برنده شوید. هر کدام از ۲ یار شما هم این موقعیت را برای بازگشت دارند، پس اگر در طول بازی کشته شدید، نا امید نشوید، چرا که با فرار از زندان می‌توانید به میدان جنگ بازگردید؛ حتی اگر مبارزه یک به یک را باختید، یار‌های شما اگر زنده مانده باشند می‌توانند از طریق باجه‌های پرداخت، با پرداخت پول درون بازی که از طریق جست و جو در محیط بازی در طول مسابقه بدست میاید، شما را به نبرد بازگردانند.

از سیستم پینگ کردن برای ارتباط با یاران خود حتما استفاده کنید

اگر بازی‌هایی مثل Apex Legends یا Fortnite را بازی کرده باشید حتما با سیستم پینگ کردن آشنایی دارید. با استفاده از این سیستم می‌توانید اشیا یا مکان‌ها را برای یار‌های خود علامت گذاری کنید. این سیستم به شما در طول بازی کمک فراوانی می‌کند؛ به عنوان مثال فرض کنید که دشمنان از پشت به تیم شما حمله‌ور می‌شوند، با استفاده از این قابلیت می‌توانید به سرعت موقعیت حمله تیم دیگر را به تیم خود اطلاع دهید تا به راحتی با آن‌ها مقابله کنید.

تفنگ خود را با قرار دادن روی اجسام بهتر کنترل کنید، این نکته را هنگام مبارزه فراموش نکنید!

با اینکه در بخش آموزشی بازی، این نکته به بازیکنان آموزش داده می‌شود، با این حال بسیاری آن را هنگام مبارزه‌های کم تحرک فراموش می کنند. شما سعی کنید برخلاف بقیه، از این نکته به نفع خود استفاده کنید. در Warzone به مانند بخش مولتی پلیر مادرن وارفر، بازیکن می‌تواند تفنگ خود را بر روی اجسام، مثلا یک سنگ بلند، قرار دهد. با انجام این کار کنترل تفنگ بسیار راحت می‌شود و لرزش حاصل از تیر زدن به طور کامل از بین می‌رود.

ماموریت های قرار داده شده در مپ را انتخاب کنید و پول به جیب بزنید!

در وارزون، برخلاف دیگر بازی‌های بتل رویال در نقشه ماموریت‌هایی قرار داده شده که شما می‌توانید با انتخاب آن‌ها و انجام دادنشان، پول بسیاری بدست آورید. سعی کنید بهترین ماموریت‌ها را که با شرایط شما تناسب دارند را انتخاب کنید. فراموش نکنید که ماموریت‌ها هدف اصلی در بازی نیستند و نباید هدف اصلی یعنی پیروزی را فراموش کنید؛ مثلا در انتخاب ماموریت‌ها به میزان مهمات خود یا مکان رینگ توجه داشته باشید.

در بازی دو نوع ماموریت Bounty و Scavenger Contracts وجود دارد. با انتخاب Scavenger Contracts سه محل برای دریافت لوت باکس‌ها نشان داده می‌شود، شما وظیفه دارید این ۳ محل را لوت کنید؛ حتی اگر زمان کافی برای جست و جوی هر سه را ندارید، می‌توانید فقط یک یا دو محل را لوت کنید و به اندازه کافی لوت و پول بدست آورید، پس همیشه سعی کنید این ماموریت‌ها را فعال کنید. با انتخاب Bounty هم بازی به شما یک محل یا یک فرد یا یک اسکواد را معرفی می‌کند. شما باید محل گفته شده را پاک سازی کنید یا فرد انتخاب شده را بکشید. با انجام ماموریت، سیستم با پول به شما پاداش می‌دهد.

در اولین فرصت ممکن Loadout خود را دریافت کنید!

ویژگی دیگری که این بتل رویال را نسبت به بازی‌های دیگر در این سبک متمایز ساخته، توانایی دریافت تفنگ های شخصی سازی شده و از قبل تعیین شده است. در طول بازی از طریق جمع آوری پول و استفاده از باجه های پرداخت، یک پکیج شامل سه Loadout برای خود و یاران خود خریداری کنید. شما می‌توانید پیش از شروع به بازی، در منو در بخش Loudouts تفنگ های مورد علاقه خود را انتخاب و شخصی سازی کنید. انجام این نکته برتری شما را نسبت به سایر رقبا تضمین می کند.

همچنین سعی کنید Loudout مخصوصی را برای بخش بتل رویال بازی بسازید. به عنوان مثال سعی داشته باشید از Perkهایی روی اسلحه استفاده کنید که مدت زمان Revive شما را افزایش می دهند. از شخصی سازی‌هایی که در بخش بتل رویال کاربرد ندارند و صرفا برای مولتی پلیر استفاده می شوند نیز پرهیز کنید.

در زمان مناسب یارهای خود را به بازی برگردانید چرا که شعله حاصل از بازگشت یاران شما به بقیه بازیکنان هم نشان داده می‌شود!

همانطور که در نکته اول گفته شد، اگر یاران شما از بازی حذف شدند، می‌توانید با پرداخت پول به باجه‌های درون بازی، آن‌ها را به مبارزه برگردانید اما مواظب باشید! این کار بازیکنان دیگر را به محل شما جذب می کن؛ چرا که هنگام بازگشت یاران شما به میدان، شعله آتشی در محل بازگشت پدیدار می شود. پس سعی کنید در بهترین زمان و در حالی که از امنیت محل مطئن هستید اقدام به ریسپاون یاران خود کنید.

از پول‌های خود به بهترین شکل ممکن استفاده کنید

در طول بازی و از طریق لوت کردن محیط‌های مختلف و انجام ماموریت‌ها، مقدار مناسبی پول بدست میاورید اما ول خرجی نکنید! سعی کنید پول را برای مواقع ضروری ذخیره کنید؛ به عنوان مثال برای بازگرداندن یاران خود در اواخر مسابقه از آن استفاده کنید.

به صورت تیمی بازی کنید و پول‌ها را با دیگر یاران خود به اشتراک بگذارید!

در Warzone هر بازیکن به طور جداگانه پول جمع آوری می‌کند. هنگام خرید از فروشگاه‌ها اگر یاران شما مقداری پول کم داشته باشند شما می‌توانید پول‌های خود را با آن ها تقسیم کنید. بازی به صورت تیمی یکی دیگر از راز‌های برنده شدن در Warzone است. سعی کنید در طول بازی نزدیک یاران خود بمانید و برای از بین بردن تیم‌های مختلف به طور تیمی برنامه‌ریزی کنید.

این نکات به طور موثری در روند گیم‌پلی به شما کمک می کنند اما به یاد نبرید که بازی Call of Duty: Warzone یک عنوان بتل رویال است و هر عنوان تجربه متفاوتی به همراه دارد پس سعی کنید نکات یاد شده را همیشه در ذهن داشته باشید و در طول مراحل آن ها را به کار بگیرید.

منبع: وب سایت خبری بازی رایانه

با نقد و بررسی سومین نسخه از سری بازی‌های Luigi’s Mansion با بازی رایانه همراه باشید.

سخت است برادر دوقلوی کسی باشید که دنیایی را از آن خودش کرده و یکی از بزرگ‌ترین نمادهای دنیای بازی‌های رایانه‌ای است. لوییجی، رفیق، یار و همراه همیشگی ماریو، در واقع نماد بازیکن دوم به حساب می‌آید و در عموم بازی‌های ماریو چنین نقشی دارد. همین موضوع منجر شده به کم‌لطفی نینتندو به این شخصیت بامزه و تعداد انگشت‌شماری بازی منحصر به خودش. سری Luigi’s Mansion بیش‌تر روی برادر کوچک‌تر معطوف است و از طرف دیگر، تبدیل به فرنچایز اصلی نینتندو در ژانر وحشت شده. البته استفاده از کلمه‌ی وحشت به خصوص با توجه به این که با نینتندو روبه‌رو هستیم، این‌جا چندان جدی نیست و بیش‌تر با هجو و کنایه‌های متعدد در این سری بازی‌ها مواجه می‌شویم. طنزی که در نسخه‌ی سوم عمارت لوییجی، به اوج خود رسیده است.

سومین بازی Luigi’s Mansion از هر نظر پکیج کاملی است از هجویات و نیش و کنایه‌های مختص طرفداران ژانر وحشت. می‌توان ادای دین به آثاری مانند Poltergeist ،Ghostbusters و صد البته بازی‌های Resident Evil و Fatal Frame را در جای جای این بازی دید. اما این موضوع، به این معنی نیست که بازی تنها وام‌دار عناوین دیگر است. بالعکس، Luigi’s Mansion 3 تمام این‌ها را به خوبی با دنیای نینتندو پیوند داده و جهانی منحصر به فرد میان بازی‌های این ناشر خلق کرده که کم‌تر آن را دیده‌ایم.

در Luigi’s Mansion 3 عمارت ما یک هتل ۱۵ طبقه است که هر طبقه حکم یک مرحله را دارد و با مضمون‌های متفاوتی در هر طبقه روبه‌روییم. از بخش فروشگاه هتل تا گل‌خانه‌ی پر از گیاهان آدم‌خوار، استودیوی فیلم‌سازی و ان دریایی. شیوه‌ی طراحی هر مرحله مشابه است ولی با تزریق مکانیک‌های متفاوت، هر کدام تفاوت‌های بنیادین دارند که هر کدام از طبقات را منحصر به فرد کرده‌اند. برای همین از دید تنوع، عمارت لوییجی یکی از بهترین‌ آثار ممکن به شمار می‌آید و کم‌ پیش می‌آید چیزی تکراری ‌بینیم.

این موضوع به خصوص به لطف جلوه‌های بصری پررنگ می‌شود. اگر انتظارات گرافیکی بالا و در حد کنسول‌های کنونی نداشته باشید، عاشق این بخش خواهید شد. مدل‌سازی شخصیت‌ها و به خصوص ارواح در کنار انیمیشن‌ها زیباشان به شدت بامزه از آب درآمده‌اند. طبقات مختلف هر کدام سبک و سیاق خود را دارند و تنوع بصری بازی را به اوج می‌رسانند. صداگذاری و موسیقی نیز در همین راستا حرکت می‌کنند و در عین افزایش تنش، شوخ‌طبعی ذاتی بازی را کماکان نگه می‌دارند. البته خبری از دوبله نیست و بیش‌تر بار طنز شخصیت‌ها روی دوش حرکات و رفتارهای خنده‌دارشان افتاده که در این زمینه تا حد قابل قبولی موفق است.

اصل اول نینتندو همواره هدف قرار دادن حس لذت بردن از بازی است و چنین حسی بسیار به گیم‌پلی بازی وابسته است. Luigi’s Mansion 3 از این نظر، بنیه‌ای قوی دارد و همان طور که اشاره کردم، مسیری متفاوت از سایر آثار این ناشر را پیش می‌گیرد. در غیاب حضور عناصر پلتفرمینگ، عمارت لوییجی روی دو وجه تأکید بسیاری می‌کند: مبارزه با ارواح و جست و جو در محیط

بگذارید ابتدا با جست‌وجو در محیط شروع کنیم. به لطف موتور فیزیک قدرتمندش، عمارت لوییجی پر از آیتم‌ها و چیزهای مختلفی است که می‌‌توانید آن را درون جاروبرقی لوییجی بکشید و هر چه حرص و عصبانیت دارید خالی کنید! تازه جارو کشیدن در این بازی، بسیار لذت‌بخش‌تر از جارو کشیدن در دنیای واقعی است و در حالی که پول پارو می‌کنید، خودتان خسته و کوفته نمی‌شوید. می‌توان صدای کشیده شدن آیتم‌ها و سنگینی جارو را منشا لذت استفاده از آن دانست. در کنار این کشیدن‌ها، پازل‌هایی مقابل بازیکن قرار می‌گیرد که راه‌حل ساده‌ای دارند ولی بازی در خصوص توضیح‌شان کمی گنگ عمل می‌کند و ممکن است سر یک مسأله‌ی ساده، بارها یک کار را تکرار کنید تا درست انجام شود.

وقتی سر مبارزات برویم، اوضاع کمی تغییر می‌کند بخش اساسی نبردها، مکیدن ارواح توسط جاروبرقی روح‌گیر لوییجی است و مکانیزمی نسبتا یگانه‌ای دارد. شما ابتدا باید با یک فلاش عکس، روح را گیج کنید و سپس آن را به درون جاروبرقی بکشید. تمام دشمنان از این مکانیزم پیروی می‌کنند ولی شیوه‌ی گیج کردن‌شان فرق بسیاری با هم دارد. مثلا برخی از ارواح عینک آفتابی دارند که نور را بازتاب می‌کنند بنابراین ابتدا باید از شر عینک خلاص شوید. یا این که یک سری ارواح مزاحم در کمدها و صندوق‌ها پنهان می‌شوند و اشیاء مختلف سمت لوییجی پرتاب می‌کنند. شاید بتوان از معدود نقاط ضعف بازی، تکراری شدن همین مبارزات معمولی دانست که از نیمه‌ی دوم، راحت دست‌تان می‌آید چه کار باید بکنید. در مقابل، مبارزه با باس‌ها این روند را مختل می‌کنند و برخی از هیجان‌انگیزترین لحظات بازی را رقم می‌زنند. باس‌فایت‌ها با وجود سادگی، به لطف طراحی عالی و خلاقانه بسیار به یاد ماندنی و جذاب از آب درآمده‌اند.

البته لوییجی نیز ناتوان نیست و ابزارهای مختلفی برای او تدارک دیده شده. مهم‌ترین این ابزارها بدون شک گوییجی، نسخه‌ی ژله‌ای لوییجی است که در طی بازی بسیار به کار می‌آید. گوییجی می‌تواند حواس برخی از ارواح را پرت کند و به شکست برخی دیگر کمک. در کنار این‌ها، گوییجی در حل کردن بسیاری از پازل‌ها نقش اساسی دارد و نمی‌توان او را به کل نادیده گرفت. به لطف گوییجی، یک مود Co op بسیار ساده در بازی اضافه شده. بازیکن دوم به راحتی می‌تواند وارد بازی یا از آن خارج شود. بازی چنان متعادل است که چه در حالت تک نفره و چه دو نفره از آن لذت ببرید.

البته مودهای چند نفره فقط به داستان ختم نمی‌شوند. دو بخش اصلی برای بازی تدارک دیده شده. اولی که Scarescrapper باشد، شما و دو نفر دیگر را در یک نسخه‌ی کوچک‌تر و رندوم از هتل قرار می‌دهد. حالا باید در هر طبقه در زمان محدودی تمام Toadها (همان قارچ‌های خنگول دنیای ماریو) را بیابید و به طبقه‌ی بعدی بروید. بخش دیگر که تا هشت نفر را هم پشتیبانی می‌کند، Screampark است که در دو تیم مقابل هم قرار گرفته و در مودهای مختلف مانند جمع‌آوری سکه و یا گرفتن ارواح به رقابت می‌پردازند. هر چند تنوع و طراوت اثری مانند Splatoon 2 در آن کم‌تر دیده می‌شود، بخش مولتی‌پلیر بازی می‌تواند آن‌هایی را که از بخش داستانی لذت بردند، باز هم سرگرم کند.

منبع: وب سایت خبری بازی رایانه

​​​​​​